Παράφρασις

Σύμφωνα με τον Κούμα,

"Παραφράζονται δε κυρίως διά σαφήνειαν τα των άλλων διαλέκτων, ως σκοτεινότερα, εις την αττικήν, ως γνωστοτέραν. Ωσαύτως και των ποιημάτων τα πλείστα, λυόμενα από τον δεσμόν του μέτρου και μεταβάλλοντα την λέξιν εις το σαφέστερον. Παράφρασις δε εμπορεί να ονομασθή και όχι μετάφρασις και η εκ της παλαιάς γλώσσης οποιασδήποτε διαλέκτου εις την σημερινήν γλώσσαν μας μεταποίησις των κλασικών συγγραφέων ... Εκ των ειρημένων γίνεται φανερόν ότι η παράφρασις συντείνει μόνον εις γύμνασιν των μαθητών, οίτινες προϋποθέτονται ότι δια των γραμματικών κανόνων απέκτησαν γνώσιν ικανήν, ώστε να νοώσι τους συγγραφείς".

[Κ. Κούμας, Γραμματική δια τα σχολεία, Βιέννη 1833, σ.424-425]

Αφετηρία και παράδειγμα αυτής της διαδικασίας θεωρεί ο Κούμας τη μεταφορά των στ.18-42 του Α της Ιλιάδας σε αττικό πεζό λόγο από τον Πλάτωνα στην Πολιτεία (393e-394b).