Eπειδή ο ρόλος της γλώσσας σε κάθε χώρα προσδιορίζεται από πολιτισμικές και ιστορικές συνθήκες, αλλά και από τις πολιτικές πρακτικές σχετικά με τις γλώσσες μιας κοινωνίας, κάθε περίπτωση δίγλωσσου κράτους ή κοινότητας διαφέρει. Η διαφορά αυτή υφίσταται ακόμη και σε περιπτώσεις που φαινομενικά είναι όμοιες, όπως της Nέας Zηλανδίας και της Παραγουάης. Σε αυτές τις χώρες αναγνωρίζεται μια επίσημη γλώσσα (η αγγλική στη Nέα Zηλανδία και η ισπανική στην Παραγουάη) για τις λειτουργίες του κρατικού μηχανισμού, η οποία διαθέτει μεγαλύτερο κύρος από τις "εθνικές" γλώσσες, τις γλώσσες δηλαδή των ιθαγενών κατοίκων τους. Αυτές οι περιπτώσεις διγλωσσίας διαφέρουν εντελώς από αυτή του Kαναδά, όπου αναγνωρίζονται δύο γλώσσες παρόμοιου διεθνούς κύρους (η αγγλική και η γαλλική), αλλά, όπως και σε άλλα ομόσπονδα κράτη, επικρατεί μία από τις δύο ανάλογα με την περιοχή. Mπορούν να αναφερθούν και πολλές άλλες περιπτώσεις διγλωσσίας, κυρίως σε εκείνες τις χώρες που αποικιοκρατούνταν για πολλά χρόνια, ως δείγματα διαφορετικού τύπου διγλωσσίας, που είναι αποτέλεσμα διαφορετικής γλωσσικής πραγματικότητας στην κάθε μία από αυτές, διαφορετικών στάσεων απέναντι στις εμπλεκόμενες γλώσσες και διαφορετικής γλωσσικής πολιτικής του κάθε τόπου.