α. Χριστίδης, Α.-Φ. 1999. Κυπριακές ιδιαιτερότητες. Στο Γλώσσα, πολιτική, πολιτισμός, 98-102. Αθήνα: Πόλις, σελ. 98-99.
...Η Κύπρος δεν εντάχθηκε στο ελλαδικό κράτος και έτσι η κοινή νεοελληνική δεν άσκησε (λόγω και της αγγλικής) την ίδια "πίεση" στη διάλεκτο, όπως έγινε με τις διαλέκτους στην Ελλάδα. 'Ηταν βέβαια πάντα -είτε ως καθαρεύουσα είτε ως δημοτική- η γλώσσα της εκπαίδευσης. Αλλά δεν έπαυσε να εκπροσωπεί ένα σχετικά απομακρυσμένο εθνικό κέντρο κι αυτό τη φόρτισε τόσο θετικά όσο και αρνητικά: θετικά, ως η γλωσσική εκδοχή του ελληνικού οράματος. Αρνητικά, ως η κατεξοχήν εκπρόσωπος των συνδηλώσεων που σχετίζονται με την έκφραση "καλαμαράς": ο μητροπολιτικός Eλλαδίτης -και η γλώσσα του- που υποτιμά και "πατρονάρει" τον περιφερειακό Έλληνα και το ιδίωμά του. Η διαμόρφωση μιας "κοινής" παντού και πάντοτε συνοδεύεται από την υποτίμηση των διαλέκτων (αμφισβήτηση της "καθαρότητάς" τους ή της "επάρκειάς" τους και άλλες παρόμοιες προκαταλήψεις). Η κοινή (που κι αυτή βέβαια προέρχεται από κάποια διάλεκτο με ιστορικό γόητρο) εκπροσωπεί την εξουσία, την κοινωνική άνοδο. Την υποτίμηση της διαλέκτου την εσωτερικεύει και την υιοθετεί σε κάποιο ποσοστό και ο ομιλητής της διαλέκτου. Αισθάνεται μειονεκτικά απέναντι στην κοινή που διαθέτει γόητρο και ταυτόχρονα αντιπαθεί την κοινή -και τους χρήστες της- που τον βάζουν σ' αυτή τη δύσκολη θέση.
β. Μαλικούτη-Drachman, Α. 1996. Διαλεκτικός λόγος: μια μορφή ετερότητας που χάνεται. Στο "Ισχυρές" και "ασθενείς" γλώσσες στην Ευρωπαϊκή 'Eνωση: 'Οψεις του γλωσσικού ηγεμονισμού (Πρακτικά ημερίδας, Θεσσαλονίκη Απρίλιος 1996), 107-119. Θεσσαλονίκη: Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, σελ. 108.
...Τον ηγεμονισμό της επίσημης γλώσσας, συνοδεύει η αρνητική τοποθέτηση των ομιλητών της, πρβ. π.χ. χαρακτηρισμούς όπως: οι διάλεκτοι είναι "κακόηχες", "γλωσσικά κατώτερες" κλπ. Αρνητική όμως είναι και η στάση των ομιλητών αυτών των ίδιων διαλέκτων, πρβ. την ανασφάλειά τους και την ανησυχία τους για τυχόν διαλεκτικά κατάλοιπα στην προφορά τους, που περιορίζουν την κοινωνική και επαγγελματική τους υπόσταση.