Ο Ήλιος, αν και λατρευόταν από παλιά στην Ελλάδα, δεν εντάχθηκε στο δωδεκάθεο, γιατί, ως ουράνιο σώμα, υπολειπόταν από τη λατρεία των Ολυμπίων. Η λατρεία του θεωρούνταν βαρβαρική συνήθεια, και γι’ αυτό προφανώς, μέσα στα πλαίσια μιας «νομιμοποίησής» της, της ένταξής της δηλαδή στον ελληνικό τρόπο σκέψης, στα κλασικά χρόνια ταυτίστηκε με τους θεούς Απόλλωνα και, στη Μακεδονία και τη Θράκη, με τον Άρη.
Τον 4ο αι. π.Χ., η ανάπτυξη της επιστημονικής και φιλοσοφικής σκέψης τόνισε την κοσμολογική σημασία του ήλιου, αναγνώρισε την κοσμοκρατορία του και ταυτίστηκε με τον Δία αλλά και με άλλους εξωελληνικούς θεούς, όπως τον Μίθρα. Μετά την εκστρατεία του στην Ανατολή, ο Αλέξανδρος θεοποιήθηκε και ταυτίστηκε με τον Ήλιο (Αλέξανδρος-Ήλιος), η λατρεία του Ήλιου υιοθετήθηκε από μονάρχες των ελληνιστικών βασιλείων και εξαπλώθηκε λόγω των νέων συνθηκών.
Ωστόσο, αναρωτιέται κανείς αν η υιοθέτηση της λατρείας του Ήλιου οφείλεται τόσο ή μόνο στην εκστρατεία στην Ανατολή, όπου η λατρεία του ήταν ιδιαίτερα διαδεδομένη, ή αν θα μπορούσαμε να τη συσχετίσουμε και με εκείνον τον παλιό και τοπικό μύθο για τον Περδίκκα που «έκοψε» από το δάπεδο το κομμάτι του ήλιου που έμπαινε στο σπίτι του τοπικού βασιλιά από την καπνοδόχο. Επομένως, κάτι νεότερο και έξω του μακεδονικού χώρου –η λατρεία του Ήλιου– συσχετίστηκε με κάτι παλαιό και ενδομακεδονικό.