Ηρωολατρεία

Και στο σημείο αυτό δεν διαφέρει η μακεδονική πρακτική από τη μυθολογική και τελετουργική παράδοση άλλων περιοχών ότι ο ήρωας αποτελούσε πολλές φορές πριν από τον θάνατό του μια δύναμη διασπαστική της ομάδας, ενώ με τον θάνατό του καθιερωνόταν λατρεία προς τιμήν του, μέσω της οποίας αποκαθιστόταν η χαμένη συνοχή. Πρόκειται για κίνηση με πολιτική σκοπιμότητα που εξηγεί και την πληροφορία του Στράβωνα ότι τον Ορφέα είχαν σκοτώσει πολιτικοί του αντίπαλοι στα Πίμπλεια κοντά στο Δίον (7, απ. 18 και 18α = Τ 40). Όσο για τη μεταφορά των οστών ηρώων, γνωστές από την παράδοση είναι του Ορέστη από την Τεγέα στη Σπάρτη, του Θησέα από τη Σκύρο στην Αθήνα (Ηρόδοτος 1.67-68 και Πλούταρχος, Θησεύς 36, Κίμων 8.5-7), του Λίνου από τη Θήβα στη Μακεδονία, του Αρκάδα από το Μαίναλο στη Μαντίνεια, του Τεισαμενού από την Ελίκη στη Σπάρτη (Παυσ. 9.29.8-9· 8.9.3-4· 7.1.8). Το θέμα πού ήταν θαμμένος ένας ήρωας ήταν στοιχείο της αυτοχθονίας. Ποιοι γίνονταν ήρωες, ποια ήταν η σημασία της ύπαρξης περισσοτέρων του ενός τάφων σε διάφορους τόπους, πώς εκδηλωνόταν η παρουσία του νεκρού ήρωα, ποια είναι η σημασία της μεταφοράς των οστών του από τόπο σε τόπο, με ποιον τρόπο λατρεύονταν είναι ζητήματα που απασχόλησαν διεξοδικά διάφορους ερευνητές. Ενδεικτική είναι η αναφορά στους: Farnell (1996), Dietrich (1965), Alock (1991), Kearns (1992), Antonnaccio (1993), Boedeker (1993), Moreau (1990).