νέαι παλαιαί παρθένοι τ’ έτι άζυγες

Στις Βάκχες ο Ευριπίδης αναφέρει τρεις θιάσους γυναικείων χορών με κορυφαίες την Αυτονόη, την Αγαύη και την Ινώ (στ. 680-682). Δεν μπορούμε να ξέρουμε αν οι χοροί αυτοί ήταν μικτοί ή αν στον καθένα υπήρχαν αποκλειστικά «παλαιαί», «νέαι», «παρθένοι άζυγοι». Στα ελληνιστικά χρόνια, είναι πιθανό ότι στην κατηγορία των «παλαιών» συμπεριλαμβάνονταν και χήρες ή διαζευγμένες γυναίκες, τα δικαιώματα των οποίων στην κλασική αρχαιότητα ήταν σχεδόν ανύπαρκτα. Η θέση τους βελτιώνεται αισθητά στα ελληνιστικά χρόνια και η συμμετοχή της σε ιερές αδελφότητες, θρησκευτικούς συλλόγους και μυστηριακές λατρείες της αποτελούσε διέξοδο. Για τις χήρες πολίτιδες του Δίου βλ. Παντερμαλής (2000, 381-82), όπου και σχετική βιβλιογραφία για το νομικό καθεστώς της χηρείας, για τις βασιλικές χήρες στη Μακεδονία και για τον ρόλο των γυναικών στις θρησκευτικές αδελφότητες.